Rus askerin annesi: Ukrayna savaşı bir ‘kan banyosu’

Şimdiye kadar, Rusya Savunma Bakanlığı birlikleriyle ilgili ölüm rakamlarını yalnızca iki kez bildirdi. 25 Mart’ta yetkililer, Ukrayna’da toplam 1.351 Rus askerinin öldürüldüğünü kabul etti. Yine de Washington Post’ta alıntılanan bir NATO kaynağı, 24 Şubat’tan bu yana yaklaşık 7.000 ila 15.000 Rus askerinin düşmüş olabileceğini tahmin ediyor . 20 Mart’ta Rus gazetesi Komsomolskaya Pravda , Savunma Bakanlığı’na atıfta bulunarak 9.861 Rus askerinin öldüğünü bildirdi. Editörler, gazetenin saldırıya uğradığını iddia ederek, makale web sitesinden hızla kaldırıldı.

26 yaşındaki astsubay çavuş Yevgeny, savaşın ilk günlerinde Ukrayna’nın başkenti Kiev yakınlarında öldürüldü. Daha önce hiç savaş operasyonlarında yer almamıştı.

Oğlu Yevgeny’yi kaybetmesine rağmen, Natalya (gerçek adı değil) Ukrayna’nın işgalinin haklı olduğunu savunuyor. Yine de Rusya’nın harekâtının “özel bir operasyon”dan ziyade tam teşekküllü bir savaş anlamına geldiğini düşünüyor.

DW, Natalya ile yaptığı bu röportajı, oğlunu Rusya’nın önderliğindeki Ukrayna savaşında kaybeden bir annenin tanıklığı olarak yayınlamaya karar verdi. Savaşın kökenleri hakkında güncel gelişmelerle çelişen iddialarda bulunuyor. DW, Rus devletinin uzun süredir devam eden propagandasının etkilerini açıkça gösterdiği için cevaplarını düzenlemeden bırakmaya karar verdi.

DW: Natalya, nasıl hissediyorsun?

Natalja: Çok zor, çok acıtıyor. Bu benim suçum değil, kimse oğlumu geri getirmeyecek.

Yevgeny ne zaman askere gitti?

2014 yılındaki sınavlarının hemen ardından orduya katıldı. Yabancı askeri istihbarat teşkilatı GRU ile özel bir birime gönderildi. Ona bir sözleşme teklif ettiler ama ben onu, çatışma bölgelerinde görev yapmak zorunda kalacağı için imzalamaması için ikna ettim.

Daha sonra bir güvenlik firmasında çalışarak geçimini sağladı ve polis teşkilatına katılmak için başvurdu. Ancak işi beğenmedi ve orduya geri dönmeye karar verdi. Onu hemen geri aldılar, vedalaşmak için sadece bir akşamımız kaldı. Yevgeny ulusal muhafızda görev yaptı. Oradan hoşlandı, takım lideri olmak için yükseldi. Görevi Moskova’daki protestoları dağıtmaktı.

2017 yılında baba oldu. Eşiyle güvenlik teşkilatındayken tanışmış. Moskova’da ona katılmak için taşındı ve evlendiler.

Ukrayna’ya nasıl gönderildi?

Ocak ayının sonlarıydı, 25 ya da 26 civarıydı. Oğlum beni aradı ve Belarus ile tatbikatlar için Smolensk şehrine [Batı Rusya’da, Belarus sınırına 80 kilometre uzaklıkta] gönderileceklerini söyledi. Ona sordum: “Yalan mı söylüyorsun? Ne tatbikatı?” Askeri manevraları araştırmak için internete girdim ve geçmişte Belarus ile bir tatbikat yapıldığını öğrendim. Savaşta nerede olduğumuzu bulmaya çalışarak aramaya devam ettim. Ukrayna aklıma bile gelmedi. Ertesi gün, Ukrayna’daki huzursuzluğu hatırladım.

Oğlunuzun bir askeri tatbikata katılmak için gönderilmediğini anladığınızı mı söylüyorsunuz?

Evet. Yevgeny’ye aptal olmadığımı ve Smolensk’e gönderildiğine inanmadığımı söyledim. Daha fazla araştırmaya devam ettim ve Ukrayna’ya gideceğini anladım.

Onu gitmekten vazgeçirmek istiyordum. Ona dönmeyebileceğini söyledim. Cevap verdi: “Neyden bahsediyorsun!” Nereye gönderildiği hakkında hiçbir fikri yoktu. Ya beynini yıkayıp, gerçekten tatbikatlara katılacaklarını düşünmesini sağladılar. Ya da ne olacağını biliyordu ama nasıl bir kan banyosu olacağını anlayamadı. Sanırım bunu kimse beklemiyordu, Putin bile.

O gittikten sonra görüştünüz mü?

13 Şubat’ta ayrıldı. Şakayla ona Smolensk’i sevip sevmediğini ve ne tür yemek yediklerini sordum. Güldü ve bana her şeyin yolunda olduğunu söyledi.

Ondan en son haber aldığım 24 Şubat sabahı, her şeyin başladığı gündü. Bir askerin WhatsApp hesabını kullanarak bana şöyle yazdı: “Anne, savaş çıktı.” Ben de cevap verdim: “Oğlum, televizyonda görebiliyorum.” Ve dedi ki: “Sınırda çocuklarımızla birlikte bütün bir birliğin öldürüldüğünü hayal edebiliyor musunuz?” Sordum: “Neredesin?” Cevap verdi: “Smolensk’teyim anne.”

Sanırım oraya yakın bir yerdeydi. Sadece oradan sınıra yakın bir yerden havaalanına [Kiev yakınlarındaki Hostomel] uçakla götürülebilirdi. Ona dedim ki: “Orada kal oğlum.” Ve cevap yazdı: “Tamam, hoşçakal anne. Gitmeliyim. Karıma her şeyin yolunda olduğunu söyle.” Sonra kendisinden bir daha haber alamadık.

Onunla hiç görüşmediğiniz o iki hafta nasıldı?

Telefonum sürekli yanımdaydı. Günlerimi televizyon izleyerek ve internette okuyarak geçirdim. Belki yüzünü bir yerde görürüm diye düşündüm. Her gün kiliseye gittim, bir mum yaktım ve onun için dua ettim. Ama o zamana kadar çoktan ölmüştü.

Yevgeny 24 Şubat’ta Hostomel’deydi. Ölüm belgesinin dediği gibi 27 Şubat’ta ölmedi. Çok daha önce öldürüldü, muhtemelen 24-25 Şubat gecesi.

Seni böyle düşündüren ne?

Askerlerimizin 24 Şubat’ta Hostomel’i ele geçirdiğini internette okudum. Daha sonra bütün çocuklarımız oraya gönderildi. Ama sonra Kiev’den ateş aldılar. Çocuklarımız kuşatıldı ve kimse yardıma gelmedi. Tam bir gün boyunca vuruldular ve bombalandılar. Bir düşünün, havaalanı temelde açık bir alandır.

25 Şubat’ta askerlerimiz Hostomel’in kontrolünü yeniden ele geçirdi. 26 Şubat’ta Yevgeny’yi buldular. Ancak bana sadece 8 Mart’ta bilgi verildi. Birimi öğleden sonra 13:30 civarında beni aradı ve oğlumun Rostov [Rostov-on-Don, Ukrayna sınırından yaklaşık 60 kilometre uzakta, Rusya’nın güneyindeki bir şehir olan Rostov yakınlarında bir savaşta öldüğünü söyledi. ]. Neredeyse aklımı kaybediyordum.

Neden Rostov-on-Don yakınlarında öldüğünü söylediler?

Bunu neden rapor ettiklerini bilmiyorum. Belki de cesedi Rostov’daki bir morga gönderildiği ve ölümüyle ilgili doğrulanmış bir bilgiye sahip olmadıkları için.

Geçmişte oğlunuzla Ukrayna’yı hiç tartıştınız mı?

Dürüst olmak gerekirse, hayır.

Bu savaşın neden başladığını anlıyor musunuz?

Bence onları bombalamaya başlamasaydık, Ukraynalılar bizi bombalayacaktı. Başka seçeneğimiz yoktu. Ama bir şeyler ters gitti, kimse geldiğini görmedi. Şimdi bu kadar çok asker öldü, duramayız. Zafere ulaşana kadar devam etmeliyiz.

Rusya’nın Ukrayna’da neden savaştığını anlıyor musunuz? Yevgeny ne için savaşıyordu?

Oğlum bizim için, Rusya ve Ruslar için savaştı. Böylece telefonlarımızı kullanmaya devam edebilir, eskisi gibi yiyip içebiliriz. Boşuna ölmedi, bizim için öldü, biz uzun, mutlu bir hayat sürelim, böylece savaşta yaşamak zorunda kalmayalım ve üzerimize bombalar düşsün.

Rusya’da bu çatışmayı savaş olarak adlandırmak yasa dışıdır. Bunu bir savaş olarak mı yoksa “özel bir operasyon” olarak mı değerlendiriyorsunuz?

Bunu “özel bir operasyon” olarak görmüyorum. Bu uygun bir savaş. Buna böyle demememiz gerektiğinin farkındayım ama bu bir savaş. Bu bir kan banyosu.

Röportaj : Oxana Ivanova

Haber, değiştirilmeden kaynağından otomatik olarak eklenmiştir