Ermenilerin Çankırı ve Gomidas Yalanı

Ermeniler, Rusların, İngilizlerin ve Fransızların oyunlarına gelerek bizi arkamızdan vurdular. Binlerce değil, on binlerce insanımızı camilere, ahırlara doldurarak diri diri yaktılar. Kuyulara doldurdular, ağaçlara, direklere çivilediler. Parça parça ettiler. ‘Yavuz Bülent Bakiler’

UHA / İnternational News Agency

Çankırı Postası Gazetesi köşe yazarı, özellikle Kent tarihine ışık tutan tarihi vesikaları gün yüzüne çıkartmadaki ustalığıyla tanınan Metin Yılmaz, “Ermenilerin Çankırı ve Gomidas Yalanı” başlıklı bir yazı kaleme aldı.

Yazar Metin Yılmaz yazısında, Ermenilerin, Selçuklu’dan beri 850 yıl Türklerle beraber barış içinde yaşadığını, Osmanlı döneminde millet-i sadıka yani sadık millet ismini aldığını, fakat 1877-78 Osmanlı- Rus savaşının Türklerle Ermeniler arasındaki ilişkilerde bir dönüm noktası olduğuna dikkat çekiyor.

Ayestefanos Anlaşmasının 16. maddesi ve Berlin Anlaşmasının 61. maddesinde yer alan Ermeni ıslahatının, ilk kez Ermeni sorununun uluslararası bir kimlik taşımasına neden olduğuna vurgu yapan Metin Yılmaz, şunları söylüyor:

“Bu tarihten sonra Osmanlı tebaasında yaşayan Ermeniler arasında ayrılıkçı çeteler birer birer örgütlenmeye başlamıştır. Osmanlı İmparatorluğu, 1915 ilkbaharında cephelerde savaşırken bir taraftan da Ermeni çetelerinin öncülüğünde başlatılan ayaklanmalarını bastırmaya çalışıyordu”.

[İçişleri Bakanı Talât Bey]

Çankırı Postası Gazetesi köşe yazarı Yılmaz, Doğu vilayetlerindeki isyanların Rus ordularıyla savaşan birliklerin arkadan vurulmasıyla, İstanbul Hükümeti’nin ve özellikle de İçişleri Bakanı Talât Bey’in, Ermeni liderlerini uyarmasının netice vermediğini ve isyanların giderek büyüdüğünü ve Hükümetin ilk önemli tedbirinin 24 Nisan 1915 günü alındığımı dile getiriyor.

O tarihe kadar serbestçe faaliyet göstermelerine izin verilen Ermeni komitelerinin bütün büroları kapatıldığını ve önde gelen Ermeni liderlerle isyanları teşvik ettiklerinden şüphe edilen Ermeni entellektüellerin tevkif edilerek Anadolu’daki kamplara gönderildiklerini ifade eden Metin Yılmaz yazısında, 5 Nisan akşamı bir kısmını otobüsle, diğerlerinin ise çok sayıda asker nezaretinde yaya olarak Sirkeci’ye oradan da bir Şirket-i Hayriye vapuruyla Haydarpaşa’ya götürüldüklerini ve Haydarpaşa’da kendilerini bekleyen trene bindirildiklerini aktarıyor.

Yılmaz, Haydarpaşa’dan kalkan tren Ankara’ya varırken, 71’inin Sincan’da indirilip at arabalarıyla Ayaş’a ve geri kalanın ise Ankara İstasyonundan iki gün süren araba yolculuğundan sonra Çankırı’ya götürüldüklerini ifade ediyor.

Çankırı Mutasarrıflığının bağlı olduğu Kastamonu Valiliği’nin, 31 Ağustos 1915 tarihinde 24 Nisan ve takip eden günlerde İstanbul’da tutuklanarak Çankırı’ya zorunlu ikamete tabii tutulan Ermenilerin isimleri ve yapılan işlemler hakkında Dâhiliye Nezareti’ne ayrıntılı bir liste gönderildiğini aktaran yazar Metin Yılmaz, şöyle devam ediyor:

“Bu listede 24 Nisan – 31 Ağustos 1915 tarihleri arasında kısa veya uzun süreli olarak Çankırı’da zorunlu ikamete tabii tutulan Ermenilerin toplamı 155 kişi olarak verilmektedir. Bunlardan 35 kişi suçsuz bulunarak serbest bırakılmıştır.

Çankırı Mutasarrıflığı’nın Emniyet Genel Müdürlüğü’ne gönderdiği 30 Haziran 1915 tarihli yazıda, Çankırı’da bulunan Ermenilerin sayısı 140 kişi olarak verilmektedir.

Aynı yazıda; Çankırı’da bulunanların şehirde serbestçe gezebildikleri, her üçünün ve beşinin bir hanede ikamet etmek üzere dağıldıkları, hatta kasabanın yarım saatlik uzağında bulunan sayfiyelere kadar dağılmış oldukları belirtilmekte ve sadece 24 saatte bir polis merkezine gelerek imza attıkları vurgulanmaktadır.

İstanbul’da tutuklanarak Çankırı’ya sevk edilen ve orada zorunlu ikamete tabi tutulan Ermenilerin bizzat kendileri veya yakınları hükümete dilekçe ile müracaat ederek suçsuz olduklarını beyan ederek affedilmelerini talep ederler”.

Osmanlı merkezi yönetiminin verilen af dilekçelerini titizlikle inceleyerek “suçsuz bulunanları, içlerinde yabancı uyruklu olanları veya sağlığı elverişli olmayanları” affettiğinin görüldüğünün altını çizen Çankırı Postası Gazetesi köşe yazarı Yılmaz yazısında şöyle devam ediyor:

[Halide Edip Adıvar],             [Mehmet Emin Yurdakul]

“Nitekim Dâhiliye Nezareti’nin 8 Mayıs 1915 tarihli emri ile Vahram Torkumyan, Agop Nargileciyan, Karabet Keropoyan, Zare Bardizbanyan, Pozant Keçiyan, Pervant Tolayan, Rafael Karagözyan ve Vartabet Komidas serbest bırakılarak tekrar İstanbul’a dönmelerine izin verilmiştir. Komidas İçin Halide Edip Adıvar ve Mehmet Emin Yurdakul’un da ricacı oldukları da bilinmektedir”.

Komidas’ın Çankırı’daki zorunlu ikametinin sadece 13 gün sürdüğünü söyleyen Metin Yılmaz yazısında, Komidas’ın daha sonra İstanbul’da rahatsızlanarak tedavi amacıyla Viyana’ya gitmek için 30 Ağustos 1917 tarihinde Dâhiliye Nezareti’ne başvurduğunu ve istediği izni alan Komidas’ın, Eylül 1917 tarihinde Viyana’ya gittiğini, tekrar Türkiye’ye dönmeyen Komidas’ın 1935 yılında Fransa’da öldüğünü yazıyor.

Yazar Metin Yılmaz, “Ermeni çetelerin binlerce masum vatandaşımızı katlettiği bir tarihte 13 gün Çankırı’da zorunlu ikamette kalan ve bu olaydan tam 18 yıl sonra eceliyle ölen hasta bir adamı katledilmiş gibi göstererek adına soykırımı anıtları dikmek tam bir ermeni ahlaksızlığı” olduğunu ifade ediyor.

Yüzyılın en büyük emperyalist yalanlarından biri; şüphesiz hiç bir belgeye dayanmayan, tamamen siyasi nitelikte olan Ermeni soykırımı yalanı olduğunun altını çizen Çankırı Postası Gazetesi köşe yazarı Yılmaz, “her 24 Nisan geldiğinde soykırım yaygarası yapan Ermeniler; tehcir üzerinden alçaklıklarını, barbarlıklarını, ihanetlerini, katliamlarını karartarak zeytinyağı gibi suyun üzerine çıkmaya çalışıyorlar…” diyor.

Metin Yılmaz, “Tehcir asla soykırım değil; diasporanın slogan haline getirdiği iğrenç bir yalandır! Tehcir, bugün Ermeni diasporasının ve batının ifade ettiği gibi Ermenilerin yurt dışına sürgünü değildir. Osmanlı toprakları içinde bir bölgeden başka bir bölgeye zorunlu göç” olduğuna dikkat çekiyor.

“Yani 1915 yılındaki Ermeniler, Osmanlı topraklarından sürgün edilmemiştir” diyen Yılmaz yazısında, “Doğu Anadolu’dan bir başka Osmanlı toprağı olan Suriye’ye tehcir edilmişlerdir. Zira 2. Dünya savaşında da ABD, Japonya ile savaş halindeyken, hiç bir tehlike arz etmemesine rağmen Pasifik kıyısında yaşayan Japonları, Missisipi’ye tehcir etmiştir ve binlerce Japon’un ölmesine neden olmuştur” şeklinde aktarıyor.

Yazar Metin Yılmaz, 1944 yılında Stalin’in Kırım Türklerine uyguladığı tehcirin, 20. yüzyılın insanlık adına bir utanç olduğunu hatırlatarak, söz konusu kendileri olunca uyguladıkları zalimliği görmeyen batının, 1915 yılındaki zorunlu tehciri ısrarla soykırım olarak göstermeye çalıştığını belirtiyor.

[Gomida Varstabed]

Türkiye’de Gomidas’ın, Ermenistan’da Komitas olarak anılan müzik ve din adamı Soghomon Soghomonian’ın 1869 Kütahya’da doğumlu olduğunu ifade eden Yılmaz, 1895 yılında Vartabed (rahip) unvanını aldığını, Aram Andonyan’ın, sözde Çankırı’da yaşananları anlattığı “Gomidas Vartabed ile Çankırı Yollarında” adlı kitabın baştan sona bildik Ermeni yalanlarıyla dolu olduğunu açıklıyor.

Yazar Metin Yılmaz, kitabın adında ÇANKIRI sözcüğü geçse de, Gomidas’ın 13 günlük misafirliği dışında Çankırı ile herhangi bir ilgisinin olmadığını ifade etti.

Yılmaz yazısında ayrıca, Paris’te bir parka adı verilen ve o parka dikilen Gomidas Vartabed’in heykelinin kaidesine “Osmanlı İmparatorluğu’nda 1915’te yapılan, 20. yüzyılın ilk soykırımının kurbanı olan 1.500.000 Ermeni’nin anısına” yalanının yazıldığını hatırlatıyor.

Çankırı Postası Gazetesi köşe yazar Metin Yılmaz, kaleme aldığı “Ermenilerin Çankırı ve Gomidas Yalanı” başlıklı yazısını şöyle noktalıyor:

“Gomidas kurban filan değil; akıl hastanesinde tedavi gören ve orada da ölen bir ermeni din adamıdır! Sözün özü: Eceliyle ölen ve Fransa’da yakılarak külleri Ermenistan’a gömülen Gomidas, Ermeni yalanlarının simgeleştirdiği bir balondur. Çankırı’da 13 gün misafir edilen Gomidas ile ilgili üretilen soykırım hikayeleri diyasporanın düzmecesidir.”

***

Metin Yılmaz

İletişim: 054 – 656 65 042, metinkorgun@gmail.com

https://www.cankiripostasi.com/ermenilerin-cankiri-ve-gomidas-yalani-makale,660.html

***

Metin Yılmaz Kimdir?

Metin Yılmaz, Korgunlu, 1959 doğumlu.  Lise 2. Sınıfa kadar Çankırı’da okudu. Gazi Eğitim Enstitüsü FKB bölümü mezunu, lisansını biyoloji dalında tamamladı. Meslek hayatına Ankara’da öğretmen olarak başladı.

5 yıl Milli Eğitimde öğretmen ve idareci olarak görev yaptıktan sonra, naklen geçtiği Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu2nda 7 yıl idarecilik yaptı.

1994 yılında Keçiören Belediyesinde Gecekondu ve Sosyal Konutlar Müdürü olarak görev aldı ve bu görevi 5 yıl sürdürdü. 1999 yılından itibaren de belediyedeki görevine müfettiş olarak devam etmektedir.

2008 yılından bugüne Türk Yerel Hizmet Sendikası’nın Ankara Şube Başkanlığını sürdürmekte olan Metin Yılmaz, 1973 yılında Çankırı Merkez Ortaokulu son sınıf öğrencisi iken Orman Bakanlığının açtığı “ağaç” konulu kompozisyon yarışmasında Türkiye birincisi oldu ve akabinde Doğruyol gazetesinde yazmaya başladı.

Yine ortaokul sıralarında karikatür çizmeye başlayan Metin Yılmaz, Gırgır ve Çarşaf dergilerine çizdi. Çeşitli gazete ve dergilerde binden fazla karikatürü yayınlandı.

Bir grup arkadaşıyla Türk Mizah tarihine geçen Hoca Nasreddin Dergisini çıkardı. 12 Eylül önceki dönemde “sağdaki tek mizah dergisi olan” Çaylak’ta çizdi.

Yayınlanmış 8 çocuk kitabı bulunan Yılmaz, Mustafa Yazgan’ın yayınladığı Türkiye’nin ilk İslami çocuk gazetesi olan Tomurcuk’ta Dobiş adlı bant karakteri çizdi.

Karikatürleri 16 uluslararası sergide yer alan ve 2 ödül sahibi olan Metin Yılmaz, ilk kişisel sergisini 1983 yılında Ankara’da açtı. Amerikan’ın ünlü Mad dergisinde de karikatürleri yayınlanan Metin Yılmaz, Keçiören Çankırılılar Denek Başkanlığı yaptığı dönemde (1995 yılından itibaren) Keçiören Çankırı Haber Gazetesini 54 sayı çıkardı. Evli ve 2 çocuk babası olup, İngilizce bilmektedir.